Koronawirus – prawa i obowiązki – Blog o prawie, prawach i obowiązkach

Szanowni Państwo,

w związku z ogłoszeniem na terytorium całego kraju stanu zagrożenia epidemicznego postanowiliśmy przygotować dla Państwa artykuł, w którym wskażemy podstawy prawne podejmowanych przez Rząd RP i właściwe organy państwa decyzji oraz ewentualnej odpowiedzialności karnej osób, które się do wskazanych nie stosują.

Zatem zacznijmy od początku.

Podstawowym aktem prawnym, który reguluje kwestie związane z epidemią jest Ustawa z dnia 5 grudnia 2008 roku o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. Nr 234, poz 1570 z póź. zm).

Przepisy te stosuje się do zakażeń i chorób zakaźnych, których wykaz jest określony w załączniku do ustawy oraz biologicznych czynników chorobotwórczych wywołujących te zakażenia i choroby. W wykazie tym nie ujęto choroby wywołanej koronawirusem SARS-CoV-2.

Zgodnie jednak z ustawą, w dniu 27 lutego 2020 roku Minister Zdrowia wydał rozporządzenie w sprawie zakażenia koronawirusem SARS-CoV-2 (Dz. U. 2020 Poz. 325). W ten sposób przepisami ustawy objęto chorobę Covid – 19.

Na początek kilka podstawowych obowiązków wynikających z ustawy i dotyczących wszystkich osób znajdujących się na terytorium Polski.

Obowiązki zakażonego lub chorego

Zgodnie z art. 5 ustawy osoby przebywające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej są obowiązane na zasadach określonych w ustawie do poddawania się:

zabiegom sanitarnym,
szczepieniom ochronnym,
poekspozycyjnemu profilaktycznemu stosowaniu leków,
badaniom sanitarno-epidemiologicznym, w tym również postępowaniu mającemu na celu pobranie lub dostarczenie materiału do tych badań,
nadzorowi epidemiologicznemu,
kwarantannie,
leczeniu,
hospitalizacji,
izolacji,

a także,

zaniechania wykonywania prac, przy wykonywaniu których istnieje możliwość przeniesienia zakażenia lub choroby zakaźnej na inne osoby – jeżeli są osobami zakażonymi, chorymi na chorobę zakaźną lub nosicielami,
stosowania się do nakazów i zakazów organów Państwowej Inspekcji Sanitarnej służących zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych;
udzielania danych i informacji organom Państwowej Inspekcji Sanitarnej, Wojskowej Inspekcji Sanitarnej, Państwowej Inspekcji Sanitarnej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji, Inspekcji Weterynaryjnej, Wojskowej Inspekcji Weterynaryjnej, Inspekcji Ochrony Środowiska, jednostkom, o których mowa w art. 30 ust. 1 (podmioty prowadzące rejestry zakażeń i zachorowań na chorobę zakaźną, zgonów z powodu zakażenia lub choroby zakaźnej, ich podejrzeń oraz przypadków stwierdzenia dodatniego wyniku badania laboratoryjnego) oraz ośrodkom referencyjnym i instytutom badawczym – niezbędnych do prowadzenia nadzoru epidemiologicznego nad zakażeniami i chorobami zakaźnymi i zapobiegania oraz zwalczania zakażeń i chorób zakaźnych, właściwym państwowym inspektorom sanitarnym – niezbędnych do prowadzenia nadzoru epidemiologicznego nad niepożądanymi odczynami poszczepiennymi.

Wskazane obowiązki nakłada na osobę zakażoną lub chorą na chorobę zakaźną albo osobę podejrzaną o zakażenie lub chorobę zakaźną, lub osobę, która miała styczność ze źródłem biologicznego czynnika chorobotwórczego Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny lub Państwowy Graniczny Inspektor Sanitarny (art. 33 ust 1 ustawy). Decyzja jest natychmiast wykonalna (art. 33 ust 3 ustawy).

Obowiązkowym badaniom sanitarno-epidemiologicznym podlegają m.in. (art. 6 ust 1 ustawy):

podejrzani o zakażenie lub chorobę zakaźną,
noworodki, niemowlęta i kobiety w ciąży, podejrzane o zakażenie lub chorobę zakaźną mogącą się szerzyć z matki na płód lub dziecko,
nosiciele, ozdrowieńcy oraz osoby, które były narażone na zakażenie przez styczność z osobami zakażonymi, chorymi lub materiałem zakaźnym,

W mediach pojawiają się pytania, czy i na jakiej podstawie osoby, co do których istnieje podejrzenie zakażenia wirusem, mogą być przymusowo hospitalizowane, izolowane, czy poddane kwarantannie? Odpowiedź na to pytanie znajdujemy w cytowanej ustawie i rozporządzeniu wydanym na jej podstawie.

Przymusowa hospitalizacja, izolacja, kwarantanna

W celu zapobiegania szerzeniu się zakażeń i chorób zakaźnych, osoby chore na chorobę zakaźną albo osoby podejrzane o zachorowanie na chorobę zakaźną mogą podlegać obowiązkowej hospitalizacji.

Osoby zdrowe, które pozostawały w styczności z osobami chorymi na choroby zakaźne podlegają obowiązkowej kwarantannie lub nadzorowi epidemiologicznemu, jeżeli tak postanowią organy inspekcji sanitarnej przez okres nie dłuższy niż 21 dni, licząc od ostatniego dnia styczności.

Obowiązkowa kwarantanna lub nadzór epidemiologiczny mogą być stosowane wobec tej samej osoby więcej niż raz, do czasu stwierdzenia braku zagrożenia dla zdrowia lub życia ludzkiego (art. 34 ust 1 – 3 ustawy).

Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 7 marca 2020 roku w sprawie wykazu chorób powodujących powstanie obowiązku hospitalizacji (Dz.U. z 2020 r., Poz. 375) osoby, u których stwierdzono zakażenie lub chorobę zakaźną wywołane wirusem SARS-CoV-2 podlegają obowiązkowej hospitalizacji.

Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 7 marca 2020 roku w sprawie wykazu chorób powodujących powstanie obowiązku kwarantanny lub nadzoru epidemiologicznego oraz okresu obowiązkowej kwarantanny lub nadzoru epidemiologicznego w przypadku choroby wywołanej koronawirusem SARS-CoV-2 (COVID-19) okres obowiązkowej kwarantanny wynosi 14 dni.

Wspomniana kwarantanna polega na odosobnieniu osoby zdrowej, która była narażona na zakażenie, w celu zapobieżenia szerzeniu się chorób szczególnie niebezpiecznych i wysoce zakaźnych. Kwarantannę należy odróżnić od izolacji, która dotyczy osób chorych (art. 34 i 3 ustawy)

Należy mieć świadomość, że osoby chore lub te, co do których istnieje podejrzenie zarażenia wirusem muszą poddać się hospitalizacji, izolacji czy kwarantannie. Odmowa może skutkować zastosowaniem środków przymusu bezpośredniego.

Środki przymusu bezpośredniego

Wobec osoby, która nie poddaje się obowiązkowi szczepienia, badaniom sanitarno-epidemiologicznym, zabiegom sanitarnym, kwarantannie lub izolacji, a u której podejrzewa się lub rozpoznano chorobę szczególnie niebezpieczną i wysoce zakaźną, stanowiącą bezpośrednie zagrożenie dla zdrowia lub życia innych osób, może być zastosowany środek przymusu bezpośredniego polegający na przytrzymywaniu, unieruchomieniu lub przymusowym podaniu leków.

O zastosowaniu środka przymusu bezpośredniego decyduje lekarz lub felczer, który określa rodzaj zastosowanego środka przymusu bezpośredniego oraz osobiście nadzoruje jego wykonanie przez osoby wykonujące zawody medyczne. Każdy przypadek zastosowania środka przymusu bezpośredniego odnotowuje się w dokumentacji medycznej.

Lekarz lub felczer może zwrócić się do Policji, Straży Granicznej lub Żandarmerii Wojskowej o pomoc w zastosowaniu środka przymusu bezpośredniego. Udzielenie pomocy następuje pod warunkiem wyposażenia funkcjonariuszy lub żołnierzy w środki chroniące przed chorobami zakaźnymi przez tego lekarza lub felczera.

Przed zastosowaniem środka przymusu bezpośredniego uprzedza się o tym osobę, wobec której środek przymusu bezpośredniego ma być zastosowany a fakt ten odnotowuje się w dokumentacji medycznej. Przy wyborze środka przymusu bezpośredniego należy wybierać środek możliwie dla tej osoby najmniej uciążliwy, a przy stosowaniu środka przymusu bezpośredniego należy zachować szczególną ostrożność i dbałość o dobro tej osoby.

Przymus bezpośredni polegający na unieruchomieniu może być stosowany nie dłużej niż 4 godziny. W razie potrzeby stosowanie tego przymusu może być przedłużone na następne okresy 6-godzinne, przy czym nie dłużej niż 24 godziny łącznie.

Przytrzymywanie jest doraźnym, krótkotrwałym unieruchomieniem osoby z użyciem siły fizycznej.

Unieruchomienie jest dłużej trwającym obezwładnieniem osoby z użyciem pasów, uchwytów, prześcieradeł lub kaftana bezpieczeństwa.

Przymusowe podanie leku jest doraźnym lub przewidzianym w planie postępowania leczniczego wprowadzeniem leków do organizmu osoby – bez jej zgody.

Od piątku 13 marca 2020 roku Rząd wzywa obywateli do pozostania w domach. Mamy wręcz do czynienia z kwarantanną narodową. Poniżej wyjaśniamy na jakiej podstawie wprowadzono w Polsce stan zagrożenia epidemicznego i jakie się z tym wiążą ograniczenia.

Stan zagrożenia epidemicznego i epidemii

W dniu 13 marca 2020 roku Premier Mateusz Morawiecki ogłosił wprowadzenie w Polsce stanu zagrożenia epidemicznego. Stosowne rozporządzenie w tym zakresie wydał Minister Zdrowia (Dz. U. 2020 r., Poz. 433)

Stan epidemiczny to sytuacja prawna wprowadzona na danym obszarze w związku z ryzykiem wystąpienia epidemii w celu podjęcia określonych ustawą działań zapobiegawczych. Jednym słowem stan epidemiczny poprzedza ewentualne wprowadzenie stanu epidemii, który z kolei charakteryzuje się koniecznością podjęcia środków przeciwepidemicznych i zapobiegawczych dla minimalizowania skutków epidemii.

Zgodnie z rozporządzeniem stan zagrożenia epidemicznego będzie trwał od dnia 14 marca 2020 roku do odwołania na obszarze Rzeczpospolitej Polskiej.

W okresie od dnia 15 marca 2020 roku do odwołania wstrzymuje się:

przemieszczanie się pasażerów w transporcie kolejowym wykonywanym z przekroczeniem granicy Rzeczypospolitej Polskiej;

osoba przekraczająca granicę państwową, w celu udania się do swojego miejsca zamieszkania lub pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jest obowiązana m.in.: odbyć, po przekroczeniu granicy państwowej, obowiązkową kwarantannę trwającą 14 dni licząc od dnia następującego po przekroczeniu tej granicy. W tym przypadku organ inspekcji sanitarnej nie wydaje decyzji.

Powyższe nie dotyczy osób przekraczających granicę w ramach wykonywanych czynności zawodowych w państwie sąsiadującym, w tym kierowców w transporcie drogowym.

W okresie od dnia 15 marca 2020 roku do odwołania zakazuje się wywozu lub zbywania poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej respiratorów oraz kardiomonitorów. Ponadto przedsiębiorca chcący wywieźć za granicę określone w rozporządzeniu produkty medyczne tj. np. maseczki typu FFP2/FFP3 jest zobowiązany poinformować o tym Wojewodę właściwego dla miejsca zamieszkania lub prowadzenia działalności przez przedsiębiorcę, a ten niezwłocznie Ministra Zdrowia.

W okresie od dnia 15 marca 2020 roku do odwołania ustanawia się czasowe ograniczenie prowadzenia działalności:

polegającej na przygotowywaniu i podawaniu posiłków i napojów gościom siedzącym przy stołach lub gościom dokonującym własnego wyboru potraw z wystawionego menu, spożywanych na miejscu (ujętej w Polskiej Klasyfikacji Działalności w podklasie 56.10.A), z wyłączeniem realizacji usług polegających na przygotowywaniu i podawaniu żywności na wynos lub jej przygotowywaniu i dostarczaniu oraz działalności restauracyjnej lub barowej prowadzonej w środkach transportu, wykonywanej przez oddzielne jednostki – całkowity zakaz prowadzenia działalności

związanej z organizacją, promocją lub zarządzaniem imprezami, takimi jak targi, wystawy, kongresy, konferencje, spotkania, włączając działalności polegające na zarządzaniu i dostarczaniu pracowników do obsługi terenów i obiektów, w których te imprezy mają miejsce (ujętej w Polskiej Klasyfikacji Działalności w podklasie 82.30.Z) – całkowity zakaz prowadzenia działalności

twórczej związanej z wszelkimi zbiorowymi formami kultury i rozrywki (ujętej w Polskiej Klasyfikacji Działalności w dziale 90.0) – całkowity zakaz prowadzenia działalności

związanej ze sportem, rozrywkowej i rekreacyjnej (ujętej w Polskiej Klasyfikacji Działalności w dziale 93.0), w szczególności polegającej na prowadzeniu miejsc spotkań, klubów, w tym klubów tanecznych i klubów nocnych oraz basenów, siłowni, klubów fitness – całkowity zakaz prowadzenia działalności

związanej z projekcją filmów lub nagrań wideo w kinach, na otwartym powietrzu lub w pozostałych miejscach oraz działalności klubów filmowych (ujętej w Polskiej Klasyfikacji Działalności w podklasie 59.14.Z) – całkowity zakaz prowadzenia działalności

związanej z konsumpcją i podawaniem napojów (ujętej w Polskiej Klasyfikacji Działalności w podklasie 56.30) – całkowity zakaz prowadzenia działalności

związanej z prowadzeniem obiektów noclegowych turystycznych i miejsc krótkotrwałego zakwaterowania (ujętej w Polskiej Klasyfikacji Działalności w podklasie 55.20) – całkowity zakaz prowadzenia działalności

związanej z prowadzeniem kasyn, z wyłączeniem kasyn internetowych – całkowity zakaz prowadzenia działalności

działalności bibliotek, archiwów, muzeów oraz pozostałej działalności związanej z kulturą (ujętej w Polskiej Klasyfikacji Działalności w dziale 91.0) – całkowity zakaz prowadzenia działalności

działalności w zakresie lecznictwa uzdrowiskowego, o którym mowa w art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1056, z 2019 r. poz. 1815 oraz z 2020 r. poz. 284) – zakaz udzielania świadczeń opieki zdrowotnej (nie dotyczy osób, którym rozpoczęto świadczyć usługi przed 14 marca 2020 r.)

sprawowania kultu religijnego w miejscach publicznych, w tym w budynkach i innych obiektach kultu religijnego – polega na konieczności zapewnienia, aby w trakcie sprawowania kultu religijnego na danym terenie lub w danym obiekcie nie znajdowało się łącznie, zarówno wewnątrz i na zewnątrz pomieszczeń, nie więcej niż 50 osób, wliczając w to uczestników i osoby sprawujące kult religijny.

W okresie od 15 marca 2020 roku do odwołania w obiektach handlowych o powierzchni sprzedaży powyżej 2000 m2 ustanawia się czasowe ograniczenie:

handlu detalicznego najemcom powierzchni handlowej, których przeważająca działalność polega na handlu:
wyrobami tekstylnymi,
wyrobami odzieżowymi,
obuwiem i wyrobami skórzanymi,
meblami i sprzętem oświetleniowym,
sprzętem radiowo-telewizyjnym lub sprzętem gospodarstwa domowego,
artykułami piśmiennymi i księgarskimi.

– całkowity zakaz prowadzenia działalności

prowadzenia działalności gastronomicznej i rozrywkowej – całkowity zakaz prowadzenia działalności

W okresie od 15 marca 2020 roku do odwołania, wykonywanie zadań przez urząd administracji publicznej lub jednostkę organizacyjną wykonującą zadania o charakterze publicznym, może podlegać ograniczeniu polegającym na wykonywaniu:

wyłącznie zadań niezbędnych do zapewnienia pomocy obywatelom;
określonych zadań przez ten urząd lub jednostkę w sposób wyłączający bezpośrednią obsługę interesantów.

Decyzję o rodzaju i formie wprowadzanych ograniczeń podejmuje kierownik urzędu administracji publicznej lub kierujący jednostką organizacyjną wykonującą zadania o charakterze publicznym, zawiadamiając o tych ograniczeniach, w drodze ogłoszenia, na stronie podmiotowej urzędu lub jednostki, a także przez wywieszenie ogłoszenia w siedzibie urzędu lub jednostki.

W okresie od 15 marca 2020 roku do odwołania zakazuje się organizowania zgromadzeń w rozumieniu art. 3 ustawy z dnia 24 lipca 2015 roku – Prawo o zgromadzeniach (Dz. U. z 2019 r. poz. 631). Mowa tutaj zarówno o zgromadzeniach zgłoszonych jak i spontanicznych.

Zakazu nie stosuje się, w przypadku, gdy liczba uczestników zgromadzenia wynosi nie więcej niż 50 osób, wliczając w to organizatora i osoby działające w jego imieniu.

Co nas może czekać?

Zakres ograniczeń wynikających z Rozporządzenia Ministra Zdrowia jest bardzo szeroki. Należy jednak wiedzieć, że to nie wszystkie restrykcje, które mogą być wprowadzone.

Możemy zakładać, że w przypadku pogorszenia się sytuacji epidemicznej, czy też wprowadzenia stanu epidemii na terytorium całego kraju Rząd sięgnie ponownie do ustawy i wprowadzi m.in:

czasowe ograniczenie określonego sposobu przemieszczania się,
czasowe ograniczenie lub zakaz obrotu i używania określonych przedmiotów lub produktów spożywczych,
czasowe ograniczenie funkcjonowania określonych instytucji lub zakładów pracy,
obowiązek wykonania określonych zabiegów sanitarnych, jeżeli wykonanie ich wiąże się z funkcjonowaniem określonych obiektów produkcyjnych, usługowych, handlowych lub innych obiektów,
nakaz udostępnienia nieruchomości, lokali, terenów i dostarczenia środków transportu do działań przeciwepidemicznych przewidzianych planami przeciwepidemicznymi,
czasową reglamentację zaopatrzenia w określonego rodzaju artykuły,
obowiązek poddania się badaniom lekarskim oraz stosowaniu innych środków profilaktycznych i zabiegów przez osoby chore i podejrzane o zachorowanie,
obowiązek poddania się kwarantannie,
miejsce kwarantanny,
zakaz opuszczania miejsca kwarantanny,
czasowe ograniczenie korzystania z lokali lub terenów oraz obowiązek ich zabezpieczenia;
nakaz ewakuacji w ustalonym czasie z określonych miejsc, terenów i obiektów,
nakaz lub zakaz przebywania w określonych miejscach i obiektach oraz na określonych obszarach,
zakaz opuszczania strefy zero przez osoby chore i podejrzane o zachorowanie,
nakaz określonego sposobu przemieszczania się.

– art. 46 – 46 b Ustawy.

Co ciekawe właściwie każdy może być skierowany do pracy przy zwalczaniu epidemii. W pierwszej kolejności chodzi oczywiście o pracowników podmiotów leczniczych, osoby wykonujące zawody medyczne oraz te, z którymi podpisano umowy na wykonywanie świadczeń zdrowotnych. Jeżeli natomiast skierowanie do pracy jest uzasadnione aktualnymi potrzebami podmiotów kierujących zwalczaniem epidemii do pracy takiej mogą skierowane także inne osoby. Osoby skierowanym do walki z epidemią przysługuje ochrona prawna należna funkcjonariuszom publicznym (art. 47 – 48 ustawy).

To niestety nie koniec ograniczeń, które mogą nas wszystkich dotknąć:

Co nam grozi za nieprzestrzeganie wskazanych nakazów, zakazów, obowiązków?

Odpowiedź brzmi – odpowiedzialność karna i wykroczeniowa. Z informacji prasowych wynika, że pierwsze śledztwa zostały już przez Prokuraturę wszczęte.

Zgodnie z art. 116 kodeksu wykroczeń kto, wiedząc o tym, że:

jest chory na gruźlicę, chorobę weneryczną lub inną chorobę zakaźną albo podejrzany o tę chorobę,
styka się z chorym na chorobę określoną w punkcie 1 lub z podejrzanym o to, że jest chory na gruźlicę lub inną chorobę zakaźną,
jest nosicielem zarazków choroby określonej w punkcie 1 lub podejrzanym o nosicielstwo,

nie przestrzega nakazów lub zakazów zawartych w przepisach o zapobieganiu tym chorobom lub o ich zwalczaniu albo nie przestrzega wskazań lub zarządzeń leczniczych wydanych na podstawie tych przepisów przez organy służby zdrowia,

podlega karze grzywny albo karze nagany.

Zgodnie z art. 165 § 1 pkt 1 kodeksu karnego kto sprowadza niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia wielu osób albo dla mienia w wielkich rozmiarach powodując zagrożenie epidemiologiczne lub szerzenie się choroby zakaźnej albo zarazy zwierzęcej lub roślinnej,

podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.

Jeżeli sprawca działa nieumyślnie,

podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

Jeżeli następstwem czynu jest śmierć człowieka lub ciężki uszczerbek na zdrowiu wielu osób, sprawca

podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 12.

Jeżeli następstwem czynu nieumyślnego jest śmierć człowieka lub ciężki uszczerbek na zdrowiu wielu osób, sprawca

podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.

To jednak nie wszystkie ograniczenia, które zostały wprowadzone w związku z zagrożeniem epidemii wirusem SARS-CoV-2.

Inne ograniczenia

Rozporządzeniem Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 13 marca 2020 roku (Dz. U. 2020 r. Poz. 434) tymczasowo, na okres do dnia 24 marca 2020 roku przywrócono kontrolę graniczną na granicach wewnętrznych Polski oraz w portach morskich i lotniczych stanowiących granice wewnętrzne Schengen.

Rozporządzeniem Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 14 marca 2020 roku (Dz. U. 2020 r. Poz. 439) dokonano zmiany rozporządzenia z dnia 13 marca 2020 roku w zakresie przywrócenia tymczasowej kontroli na granicy wewnętrznej Polski z Republiką Federalną Niemiec, na odcinku w miejscowości Zgorzelec.

Rozporządzeniem Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 13 marca 2020 roku (Dz. U. 2020 r. Poz. 435) czasowo zawieszono lub ograniczono ruch graniczny na określonych przejściach granicznych.

Od 15 marca br. w zakresie ruchu osobowego na kierunku wjazdowym do Polski na lądowych przejściach granicznych oraz w lotniczych i morskich przejściach granicznych przekraczać granicę państwową będą mogli:

obywatele RP;
cudzoziemcy, którzy są małżonkami albo dziećmi obywateli RP albo pozostają pod stałą opieką obywateli RP;
cudzoziemcy posiadający Kartę Polaka;
szefowie misji dyplomatycznych oraz członkowie personelu dyplomatyczno – konsularnego misji, czyli osoby posiadające stopień dyplomatyczny oraz członkowie ich rodzin;
cudzoziemcy posiadające prawo stałego lub czasowego pobytu na terytorium RP;
cudzoziemcy posiadający prawo do pracy na terytorium RP tj. cudzoziemcy uprawnieni do wykonywania pracy na takich samych zasadach co obywatele polscy,
posiadający zezwolenie na pracę, zezwolenie na pracę sezonową, oświadczenie o powierzeniu wykonywania pracy cudzoziemcowi na terytorium RP;
w szczególnie uzasadnionych przypadkach, nieuwzględnionych powyżej, komendant placówki Straży Granicznej, po uzyskaniu zgody komendanta głównego Straży Granicznej może zezwolić cudzoziemcowi na wjazd na terytorium RP, w trybie określonym w Ustawie z 12 grudnia 2013 roku o cudzoziemcach;
cudzoziemcy, którzy prowadzą środek transportu służący do przewozu towarów.

– źródło strona Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji